Hi guys,
hopelijk gaat alles goed daar in België!
Ik ben ondertussen bijna klaar met week 3, allé toch voor de helft 🙂
Het is al een interessante week geweest! Zaterdag gaan outlet shoppen, jawel 3 uur aan een stuk… Ik kan je zeggen met hoeveel zakken ik ben thuisgekomen (5), maar gelukkig zat er niet zoveel in hé zoetie! Zondag niet echt noemenswaardig, behalve het afscheid van mijn geliefde Ford Focus. Het viel me zwaar tot de jonge gast die als ontvangstcomiteé diende, mij de factuur overhandigde. Ik viel bijna achterover, plus het gaf me plots een beter gevoel over de fiets.
Maandag was een aangename dag, Geoff zette me af aan DFC. De laatste luie dag… ’s avonds was de “Restaurant Experience” gepland met de klanten. Dit is een concept waarbij klanten een diner in een deftig restaurant op voorhand voorbereiden met de diëtiste en dan ’s avonds effectief gaan uiteten. Voor velen is dit enorm moeilijk, de keuze is uitgebreid en het is niet evident om het minst energierijke eten uit te kiezen. Het grappige is de aankomst in het resto, vele van de gasten die mee waren, lachten met het concept van “a bunch of fat guys at a restaurant”. Goed bedoeld met een onderliggende toon van een beetje schaamte. Maar ze deden het goed, super goed! Ik ben trots op hen! ’s Avonds bracht mijn stagebegeleidster me naar huis.
En dan vroeg in bedje want dinsdag was de eerste keer … een groot avontuur! Ik kan me voorstellen dat je denkt van “waarom maakt ze van die fiets zo’n drama”. Wel, de wegen hier zijn compleet voetganger- en fietsonvriendelijk, en het is hot, hot, hot. Die humiditeit of vochtigheid is onbeschrijfelijk, echt waar! Maar allé kom, ’t gaat goed. Ik vertrek om 7AM en arriveer om 7.20 in schuim en zweet. Het leuke is dat ik direct op één van de fitnesstoestellen kruip voor een half uur, dan douchke en dan om 8AM beginnen. PURE LUXE noem ik dit, het geeft je zo’n zalig gevoel!
Het terugkeren is een grotere, meer gevaarlijke onderneming. Het verkeer is hels en geen auto die op je let, ze zijn het gewoon niet gewend… Na dag 2 ben ik nog steeds op zoek naar een goeie route terug, maar ik geef niet op, I love this!
Ik ben zeker eens ik mijn blog-entries terug zal lezen dat ik zal schrikken. Terwijl ik schrijf merk ik nu al dat mijn taal niet meer zuiver is, Engelse woorden worden al moeilijker om te vertalen. Het is grappig hoe snel dit wel gaat. Daarbij komt nog es dat je hier met “Qwerty-toetsenborden” zit in plaats van “Azerty” dus ik mis de hele tijd in letters… Dus vergeef me als ik thuiskom dat ik Amerika een klein beetje meebreng…
Terug naar België, deze morgen geskypt met mijn 2 schattekes. Ze missen mij een beetje zeggen ze… Ik moet wel zeggen dat ik efkes verschoot daarnet. Ida, als je dit nog leest veel succes met de operatie! Plots krijg je een machteloos gevoel, iemand die je zo graag ziet, die in het ziekenhuis terechtkomt. Laat me even verduidelijken want het is minder erg dan je denkt. Het eerste wat ik doe als ik thuiskom, is Facebook openzetten want zo kan ik voyeuristisch mee volgen met al jullie Belgen 🙂 Ik wist dat Ida naar de dokter moest door mijn skypegesprek deze ochtend. Het verdere verloop wist ik niet, en ik zag plots van alles op Ida’s prikbord maar nergens stond er wat er met haar scheelde. Blijkt een appendicitis, dus succes meid, ik denk aan jou!
Het doet me raar om zo ver weg te zijn en alles van op afstand te volgen! Maar het leert me relativeren en plaatst de dingen in een rangorde. Zonder filosofisch te willen zijn, het doet je stilstaan bij je leven en de mensen van wie je houdt! Ik ben iedereen die dit mogelijk voor mij maakt enorm dankbaar, het is en blijft een unieke kans! Dus dankjewel en slaapzacht België xxx
anneliesindurham 